Hoe een commercieel caravanverkoper en een dienstverlenend artistiekerig persoon al klussend de rollen verdelen en elkaar accepteren als collega’s.

Hoe het klussen begon vorig jaar

De bedoeling om ons geld te verdienen in Frankrijk is om ons Domein met anderen te delen. Kom lekker vakantie vieren, ervaar wat wij ervaren en voel wat wij voelen. Rich woonde al praktisch continu buiten op z’n stenen (zoals echte buitenmensen dat doen) en wil dit gevoel graag met iedereen delen.

Ik daarentegen loop rondjes door alle gebouwen, m’n radartjes draaien overuren en ik zie overal hoe het kan worden.

Het resultaat? Zonder plan gewoon beginnen. Prima idee toch, wat kan er eigenlijk misgaan?

Geen plan, wél ambitie

De basis van het gebouw staat er, met ziel en zaligheid door de vorige eigenaar opgebouwd, maar... niks vastgelegd betreft waterleidingen, stroomplan of rioolafvoer. Hier kom ik later nog eens op terug.

Maar Meneer en Mevrouw ‘we willen heel graag maar geen idee hoe’ starten dus vol enthousiasme aan één van de vele klussen in huis. En tussendoor ook maar aan de gîte. Oh ja, en aan het appartement. Want die verhuur wordt natuurlijk onze inkomstenbron. Klein, niet geheel onbelangrijk, detail.

De lucht van Frankrijk

Eigen huisje op orde is toch wel fijn, want die Franse muffe putlucht in de woonkamer staat me al snel tegen. Hoe krijg ik dat weg? Luchten? Ja, dat helpt… tijdelijk. Eigen spullen een plekje geven? Leuk geprobeerd, maar ik ruik nog steeds een charmante mix van putlucht, natte honden en ergens mezelf? Niet de sfeer die we zochten.

Internet = Redder in Nood

Gelukkig had Rich het internet snel gefixt, je valt hier met 3G tenslotte toch redelijk van de wereld af. Binnen een week hadden we allebei onze bundel volledig opgebruikt, want hoe vertaal je anders wat je tegen die vriendelijke buurman wil zeggen zonder hem per ongeluk uit te schelden of hem een oneerbaar voorstel te doen?

Internet werd dus onze nieuwe beste vriend (sorry hondjes, maar jullie hebben geen 5 streepjes bereik).

Google vertelde als oplossing voor de lucht: azijn, water en soda.

Gewapend met emmertjes, schrobborstels en een hoop goede moed begonnen we de muren, plafond en de vloeren te schrobben. De lucht was… eh, pittig. Denk: sportschool-locker met natte hond gemengd met voorjaarsschoonmaakdrift. Maar oké, plafond, muren, vloer, ALLES aangepakt. Laten drogen en jawel, ik rook het niet meer!

Ik rook… mezelf. Nou ja, niet onder de oksels natuurlijk, maar gewoon: mijn huislucht. Voelt erg fijn om het eigen te maken.

Minihuis, maxi-stoten

Job wel done. Daarna het plafond van de bovenverdieping wit geschilderd. Scheelt meteen. Niet in centimeters, maar wel in gevoel. We wonen nu echt in een poppenhuisje. Beneden alles aanwezig, lekker overzichtelijk. De keuken een paar treden hoger dan de rest. Waarom? Omdat daar een geliefde steen ligt. Prachtig natuurlijk, alleen totaal onpraktisch. Maar ach, het geeft sfeer. Frankrijk-style.

Dan naar boven. Eerste wat je doet: de slaapkamer in en je hoofd stoten. Tweede wat je doet: opnieuw je hoofd stoten, richting toilet en badkamer. Er is ook een ruimte voor de wasmachine, waar je op je knieën in moet kruipen. Ik geloof dat ik daar inmiddels een permanente bult aan het kweken ben. Maar: wit is licht en licht maakt alles beter. Behalve licht in je hoofd natuurlijk.

De gîte krijgt kleur (en krachttermen)

Weer een stapje verder. Ondertussen begonnen aan de gîte. Zelfde verhaal: donker plafond, nu lekker wit gesmukt. Gelukkig wat hoger, dus minder bulten en ook minder creatieve Franse krachttermen nodig.

Beneden was Rich bezig met laminaat te leggen, de keuken aanpakken en ander gedoe, ook zijn Franse krachttermen-woordenboek vulde zich aardig op de verkeerde manier. Maar het eindresultaat van de make-over mocht er wezen!

Samen klussen = relatietest

Tijdens deze klussen leer je elkaar toch écht wel wat beter kennen. Elke dag samen aan de slag, met onze honden als stille collega’s. Die twee zeggen niks terug, maar kijken me soms meelevend aan als ik weer eens m’n hoofd stoot.

Rich is de andere collega. En dat is toch even schakelen. Hij doet sommige klussen toch anders dan ik zou doen, in mijn hoofd gaat het als ‘even’ dit en ‘even’ dat. Rich denkt 600x na, en dan nog eens, begint dan op een manier die ik niet snap maar toch komt het goed. En viceversa

Hierin hebben we geleerd dat we allebei elkaar soms maar even moeten laten gaan en het resultaat afwachten. Iets overdoen kan altijd nog, toch?!

Efficiënt? Wij?

Omdat we geen echt plan hadden, maar wél heel veel ideeën, begonnen we gewoon met alles tegelijk. Resultaat: uitverkoop afstruinen, auto volstouwen, spullen lukraak op het terrein dumpen, en dan bedenken… waar laten we die eigenlijk?

Ik opper tussendoor een idee in halve zinnen (want dat snapt Rich toch wel?). Maar zijn gezicht spreekt boekdelen: een mix van lichte paniek en help, wat wil ze nu weer van me?

Kortom: onze werkwijze is een voorbeeld van helderheid en efficiëntie. Niet dus.

Vooruitzicht: klusserdeklus

Toch hebben we het enorm naar ons zin. We werken keihard door, botsen tegen muren, stenen én elkaar, maar weten waarvoor we het doen.

COOL! Het was gelukt! April 2024 stonden de gîte en het appartement online, op onze website en op verschillende platforms. Afwachten maar en proefdraaien met vrienden en bekenden die langskomen.

Nieuwe plannen (maar mondje dicht)

Ondertussen zijn we een jaar verder en gaat het klussen door want mijn halve-zin-ideeën die ik gedropt had bij Rich zijn toch wel serieus en haalbaar.

Mijn lief houdt heel veel van me en gedwee start hij het volgende project op: Studio bouwen van een onmogelijke ruimte.

Ondertussen bedenk ik nog een paar ideeën…

...en hou voorlopig wijselijk mijn mond.

Liefs Martine

Martines Blog