De naam Domaine Rocheux

Op het moment dat we kwamen aanrijden, bij wat nu Domaine Rocheux is, werd ik onrustig. Iets, niet wetende wat, maar iets deed me het gevoel geven van majestueus, imposant krachtig tegen het onheilspellende aan en we waren de auto nog niet eens uit. We stapte uit en weer meteen dat gevoel, ik keek Martine aan en mijn gezicht zei al meer dan een heel boek. Ze zag het aan me en zei gelijk: jij voelt het ook.

Nu is een huis kopen in het buitenland niet onze dagelijkse gang van zaken en altijd wel anders, een beetje spannend en ongewoon, maar het gevoel wat we beide onafhankelijk van elkaar ervaarde was wat anders. We ervaarde het alle twee, wisten niet wat het was, maar tegelijk gaf het ook een bepaalde vorm van vertrouwen en rust.

What the f… is dit en waarom voelen we dit?

We liepen het hek door en het terrein liep schuin omhoog en na een paar stappen zag ik links een enorm brok steen boven de grond uitsteken, glooiend, op- en aflopend, bijna glad van structuur en Martine fluisterde; lijkt wel een walvis die met z'n rug boven water uitkomt. Ik moest dat stuk rots aanraken, het werkte als een magneet op me, het ding deed iets met me. De rots voelde warm aan en gaf een gevoel van vertrouwen af, haha dacht ik nog; rots in de branding. Op het moment dat ik de rots voelde, leek het alsof het ding zei: het is oké en ik realiseerde me dat het eerder niet te verklaren gevoel hiervandaan kwam.

Ik zocht Martine om duidelijk te maken dat die rots iets was, maar Martine stond al midden in de tuin en leek op te gaan in van alles en nog wat. Ik liep er heen en moest over diverse grote stukken rots ernaar toe. Het lag vol met van die immense blokken rots en het was magisch, ik vond ze waanzinnig en werd een soort van hyper (de mensen die mij kennen weten dat ik van nature al niet de meest stil zittende persoon ben). Martine stond te genieten en alle nare ervaringen van de afgelopen jaren leken door de rotsen geabsorbeerd te worden.

De toenmalige eigenaar stond op een afstandje te lachen en zag het gebeuren, wij en de rotsen, een onverzettelijke combi, geen houden meer aan.

Maanden later toen we officieel de sleutel kregen en het van ons werd, waren de rotsen de inspiratie voor de naam van dit alles. Ze stralen rust en vertrouwen uit, zijn onverzettelijk en immens groot, je ziet alleen het topje van de ijsberg. Het zijn overblijfselen uit een ijstijd welke ze daar heeft achter gelaten. We bezitten en koesteren een stuk prehistorische geschiedenis, we vinden het te gaaf voor woorden.

De rotsen bepalen het stuk waarin we wonen, ze liggen in de tuin, onder ons huis, geven leven aan een perenboom welke uit de rots groeit, inspireren, liggen door de regio heen verspreid.
Kortom we leven en beleven een rotsachtig gebied, Domaine Rocheux.